Procrustes 2

Voor het geval je wilt weten hoe het vervolg is geweest op mijn vorige blog van januari. 2 weken geleden werd ik gebeld door een vriendelijke dame van de gemeente om en afspraak te maken voor een huisbezoek. Men wilde toch eens met eigen ogen waarnemen dat het procrustesbed mij niet paste. Vorige week was het dan zo ver. Een alleraardigste mevrouw kwam bij me langs. Ze vertelde me dat ze als ergotherapeut mijn geval nog eens zou beoordelen en dat er eventueel nog één beoordelingsniveau hoger was, nl. een arts. Nu was het geval, zei zij, dat 4 jaar geleden een arts al een rapportage over mij gemaakt had (na de vorige bezwaarprocedure) en tot de conclusie was gekomen dat ik 7 uur hulp per week nodig had. Als ergotherapeut kon zij dit advies niet negeren; overigens had de eerste medewerker over de telefoon dat wel gedaan en volledig tegen mijn wens in. Dus de zaak leek de goede kant op te gaan. Ze stelde nog een aantal vragen over veranderingen van de afgelopen 4 jaar, andere zorgbehoeften en hoe ik nu gebruik maak van het toegekende budget. Toen ze wegging kreeg ik te horen dat ze het voorstel wil doen om mijn indicatie weer op 7 uur te zetten. Dat geeft de burger weer moed. En toch blijft het jammer dat er eerst niet en dan wel met de specifieke omstandigheden rekening wordt gehouden. Hoeveel cliënten van de WMO laten zich door het eerste telefonische contact afschrikken en durven of kunnen geen verdere actie ondernemen. Mensen die misschien nog sterker hulp nodig hebben en door een gemeenteambtenaar genadeloos op het procrustesbed zijn genageld! En dat alles onder het mom van bezuinigingen. Alle lof voor de follow-up na mijn bezwaarschrift! Ik ontmoet dan alleen begripvolle, hartelijke mensen. Nu nog dat eerste contact ook zo laten verlopen beste WMO-ambtenaren. Samen kunnen we de wereld een beetje beter maken. Niet door bezuinigen, maar door direct, menselijk contact. Hartelijk dank daarvoor.